Lilypie Second Birthday tickers
E.Δ.Ε.Ψ.Α.Π.Α.Σ.Κ.

Τσουρέκια...

...τους τα έχω κάνει.

Είναι εδώ και λίγες μέρες που παρατήρησα πως ο μπαμπάς δεν κοιμάται ακριβώς όπως κάνουν οι φυιολογικοί παραδείγματος χάριν άνθρωποι. Δηλαδή ξυπνάω ας πούμε στις 4 τα χαράματα να φάω και ο μπαμπάς είναι στο λάπτοπ και όλο κάτι γράφει. Άλλες φορές κοιτάζει φωτογραφίες με κάποιες γυμνές κυρίες που δεν τις ξέρω, άλλες φορές ζωγραφίζει μουστάκια και γένια στις φωτογραφίες της μαμάς, άλλοτε πετάει βελάκια σε έναν στόχο με τη φωτογραφία του κυρ-Θανάση του γείτονα απέναντι, κλπ.

Εμένα ο μπαμπάς είναι το έιδωλό μου, οπότε αποφάσισα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμένα το βιολογικό μου ρολόι είναι ακόμα “under construction” που λένε και στο internet, οπότε μάλλον έχω ψιλοαστοχήσει στις ώρες που πρέπει να κοιμάμαι και αυτές που πρέπει να είμαι ξύπνια. Κι επειδή χέστηκα κιόλας (με το συμπάθειο, ε;) αποφάσισα να είμαι ξύπνια όποτε μου κατέβει.

Θα μου πείτε: “σιγά το πρόβλημα! όλα τα παιδάκια έτσι είναι”. Επίσης χέστηκα. Τώρα μιλάμε για μένα! Οπότε το ένα και μοναδικό υπέρτατο όπλο που έχω προς το παρόν και λέγεται “E.Δ.Ε.Ψ.Α.Π.Α.Σ.Κ.” (Εκωφαντικά Δυνατό και Εκνευριστικά Ψεύτικο Αλλά Παρόλα Αυτά Σπαρακτικό Κλάμα) μπαίνει σε λειτουργία κυρίως τις μεσημεριανές και απογευματινές ώρες, αλλά επειδή όπως είπαμε το ρολόι μου κλπ. κλπ. καμιά φορά φορτσάρω και τα βράδυα, τα ξημερώματα, τα πρωινά, ότι να ‘ναι... Χι, χι...

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι πως ο εχθρός έχει καταστρώσει ήδη σχέδιο έκτακτων καταστροφών, το οποίο (αφού υπέκλεψα τα αρχεία της μαμάς με το κωδικό όνομα: “Βρεφική ανάπτυξη: Πως να μην πάθετε παράκρουση!”) αποτελείται από 3 κύριες αμυντικο-επιθετικές πράξεις:

  • Δεν σε παίρνω αγκαλιά όλη τη μέρα, που να φέρεις και τις φίλες σου και να κλαίτε όλες μαζί...
  • Δεν σου δίνω πιπίλα, διότι πιστεύω ακράδανατα στον “Αποκλειστικό Μητρικό Θηλασμό” (και καλά κάνω!)
  • Στο ρηλάξ θα σε βάζω για πέντε λεπτά μόνο, μέχρι να σου στρώσω το κρεβάτι. Αν την βρίσκεις εκεί, να κάνεις υπομονή κανά δυο μήνες ακόμα και θα ‘ναι όλο δικό σου!
Οπότε τι κάνω;
Χα!
Βρίσκω το πιο αδύνατο σημείο του αντιπάλου, το οποίο μετά από ενδελεχείς μελέτες και κατασκοπεία ανακάλυψα πως είναι ο μπαμπάς. Έτσι με το που θα μου τη βιδώσει, ενεργοποιώ το ΕΔΕΨΑΠΑΣΚ στρέφοντάς το κατευθείαν πάνω στον μπαμπά. Εκείνος είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, και επίσης πολύ ξεχασιάρης. Αυτό σημαίνει σε απλά μωρουδίστικα, πως ότι θεωρίες περί σκληρής στάσης “για να μην κακομάθει το παιδί” κλπ. είχε λίγο καιρό πριν, τις έχει πάρει όλες ο διάολος, κι έτσι μετά το πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο έως δεκάλεπτο τα τείχη πέφτουν και ο μπαμπάς με παίρνει αγκαλιά. Η μαμά παίρνει τον μπαμπά από πίσω κυνηγώντας τον με ένα τηγάνι, κι έτσι διασκεδάζουμε πολύ στο σπίτι.

Για να το κάνουμε ακόμα πιο ενδιαφέρον (για μένα εννοείται), δεν αρκούμαι σε μια οποιαδήποτε αγκαλιά. Όοοοοχι...! Είμαι εκλεκτική εγώ κυρίες και κύριοι. Θέλω αυτήν την αγκαλιά που με βάζει στον ώμο του και μου χαϊδεύει την πλατούλα, και επίσης επιβάλλεται να περπατάει κιόλας. Έτσι και κάνει πως κάθεται ακίνητος σε ένα σημείο, αρχίζω ήπια την αντεπίθεση με μερικά “ουάαα, ουάαα...” κι αν είναι απασχολημένος και βλέπει μπάλα ας πούμε, βάζω το ΕΔΕΨΑΠΑΣΚ στην maximum ένταση και όλα επανέρχονατι στις προηγούμενες φυσιολογικές συνθήκες.

Έχω παρατηρήσει πως στη διάρκεια αυτών των εχθροπραξιών η μαμά σκίζει όλα της τα πτυχία και όλους τους Οδηγούς Βρεφανάπτυξης, αλλά ως γνωστόν: ΧΕΣΤΗΚΑ! Να τα εφαρμόσει στο επόμενο παιδί...

Χι, χι, χι...

Εττικετούλες: ,   48 Comments
Οι κολικοί: Ωραία εφεύρεση!



- {εγώ}: Ουάααα!!! Ουάααα! [μετάφραση: Εϊ! Ψιτ! Χωριό!]
- {μαμά}: Το παιδί!
- {μπαμπάς}: Καλά ρε πουλάκι μου, μην κάνεις έτσι...
- Μα δεν το ακούς πως τσιρίζει;
- Ναι, αλλά μην κάνεις σαν υστερική! Κολικοί θα είναι.
- Ουάααα! Γκ, γκ... γκ... [μετ.: Έλα ρε μεγάλε! Μόνος σου το σκέφτηκες όλο αυτό;]
- Τι θα κάνουμε;
- Ώχου ρε γυναίκα... Θα το πάρουμε αγκαλιά. Αυτό θα κάνουμε.
- Γκ, γκ... γλγλγλ, ααα... [μετ.: Αγκαλιά, ε; Ωραίο ακούγεται...]
- Κοριτσάκι μου! Κουτσουνίτσα μου! Τι είναι καλό μου;
- Ουάαααααααα! [μετ.: Μας δουλεύεις ρε φίλε; Ερώτηση είναι αυτή;]
- Έλα μωρό μου... μην κάνεις έτσι...
- Αααααα... γκχχχ... [μετ.: Άσε μας ρε μάνα κι εσύ! Πως θες να κάνω δηλαδή; Να τραγουδήσω καμιά άρια;]
- Τι είναι μικρό μου; τι είναι κουκλί μου; Τι θέλεις; Ε;
- Φφφρρ γκγκλγκλ... [μετ.: Ένα σάντουιτς με τυρί, ζαμπόν, λουκάνικο, ντομάτα και τυροσαλάτα... (βλαμμένε!)]
- Θέλεις να σε πάρει ο μπαμπάκας αγκαλίτσα;
- Αγκλλ... ααα... γκλ... [μετ.: Όχι, θέλω να με πάρει ο κυρ-Θανάσης απέναντι...]
- Έλα εδώ μικρό μου... έλα εδώ...
- Χγκγκμμμφφφ... [μετ.: Θα με πιάσεις ή να ‘ρθω περπατώντας;]
- Ωπαλάκια...
- Μμμμμφφ... [μετ.: Χμμμ... δεν είναι κι άσχημα εδώ...]
- Είδες;
- Τι να δω;
- Μόλις την πήρε ο πατέρας της αγκαλιά, σταμάτησε το κορίτσι μου!
- Α, ρε βλήμμα...
- Μμμμ... [μετ.: Μάνα, εδώ συμφωνούμε]
- Βλήμμα-ξεβλήμμα, αυτό χρειάζεται στους κολικούς. Αγκαλίτσα, να κρατάς την κοιλίτσα της ζεστή και να τη χαϊδεύεις στην πλάτη.
- Τι είπες ρε επιστήμονα της παιδιατρικής;
- Ααααα!!! [μετ.: Σκάσε ρε μάνα! Άσ’τον άνθρωπο να το πιστεύει!]
- Ε, άμα σου λέω. Ξέρω εγώ!
- Ε, βέβαια... Τόσα παιδιά έχεις μεγαλώσει...
- [Μπα! Έχω αδέρφια;]

................................................

- Να την αφήσω λες τώρα;
- Δική σου κόρη είναι, κάνε ότι θες. Νομπελίστα της βρεφοκομίας...
- [Τι λέτε ρε παιδιά; Με δουλεύετε; Ούτε μισή ώρα δεν πέρασε...] ΟΥΑΑΑΑΑΑ!!!!
-
Παναγία μου!
- Μην κάνεις έτσι σου έχω πει! Με τρομάζεις!
- Μα δεν την ακούς κλάμα που βγάζει; Προφανώς δεν έχει ηρεμήσει ακόμα.
- Ε, καλά ντε! Θα την κρατήσω κι άλλο αγκαλιά.
- [Α γειά σου!] Γκ, γκ, γκλλλ...
- Εντάξει κοριτσάκι μου; Δεν πονάς τώρα, ε;
- Μμμμμ, γλγλγλγλ... [μετ.: Κάτσε να φορέσω το μικρόφωνο και να το συζητήσουμε...]
- Έεεεετσι μπράβο... Ωωω, ωωω, ωωω...
- Ιιιιι... γλλγλγλ... [μετ.: Έτσι μπράβο, έτσι μπράβο, για συνέχισε...]
- Πάντως μωρό μου, το καλό ξέρεις ποιό είναι;
- Ποιό;
- Η γιατρός είπε πως σε κανα μήνα το πολύ θα έχουν σταματήσει οι κολικοί.
- [Όχι ρε πούστη μου!!!] ΟΥΑΑΑΑ!!!! ΟΥΑΑΑΑΑ!!!!!!

Σήμερα κατούρησα τον μπαμπά!



Πλάκα είχε.
Ξυπνάω που λέτε κάποια στιγμή, κι αρχίζω το γνωστό παραμύθι. Ουά ουά και τέτοια. Γνωστά κόλπα... Η μαμά κάπου ήτανε και δε μπορούσε να έρθει, και τότε ο γενναίος και αγέρωχος πατέρας αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Τελικά πήρε τ’ αρχίδια μου! Χι, χι, χι...

Με βάζει λοιπόν στην αλλαξιέρα, με γδύνει, μου βγάζει την πάνα, ευωδιάζει το δωμάτιο και κάνει μια γκριμάτσα ξινίλας μαζί μ’ ένα “πφφφφ...”. E, μου τη βαράει και μένα, κι εκεί που καθόταν και με κοίταζε αμολάω μια κλανιά, και μου φεύγουν και λίγα τσίσα. Ο μπαμπάς κάνει “αχού το μωρό μου, έκανε τσισάκια, γκίλι γκίλι…” κι άλλες τέτοιες αηδίες, μ’ αρπάζει μ’ αυτόν τον τρόπο που του είχε δείξει μια μαλάκω μαία στο μαιευτήριο και με βάζει κάτω από το νιπτήρα. Αυτό σε γενικές γραμμές δεν είναι και πολύ κακό, αρκεί να μη σε κρατάνε σαν κοτόπουλο...

Ε, κάποια στιγμή τελειώνουμε, με σκουπίζει, με ξαναβάζει στην αλλαξιέρα, αλλά αυτή τη φορά χωρίς τα “γκίλι, γκίλι” και τις αηδίες. Αρχίζει και με ντύνει, ψάχνει να βρει τις πάνες, βλέπει ότι το φορμάκι μου είναι λερωμένο, αρχίζει κάτι γαλλικά, και κάτι κέρατα βερνικωμένα, και κάτι για τη μάνα μου, μου τη βιδώνει και μένα που λέτε, κι έτσι όπως ήταν σκυμμένος πάνω μου προσπαθώντας να μου φορέσει το δεξί μανίκι, του αμολάω μία στη μούρη... Χα, χα, χα! Έπρεπε να τον βλέπατε!!! Είχε μείνει εκεί σα χάνος και με κοίταζε! Τον κατουρούσα τουλάχιστον 40 δευτερόλεπτα (ρε πούστη μου, που ήταν όλα αυτά τα τσίσα;). Χα, χα, χα!

Τσιμουδιά δεν έβγαλε όμως. Παρόλο που τα ‘κανα όλα χάλια, και το φορμάκι μου, και τις κάλτσες, και την πάνα, και το σελτεδάκι (μα λέξη είναι τώρα αυτή; άκου σελτεδάκι...) και το έπιπλο, δε θύμωσε. Α, όλα κι όλα! Είναι καλός εμένα ο μπαμπάς μου. Φώναξε τη γιαγιά να αναλάβει και κείνος πήγε στο μπαλκόνι να κάνει τσιγάρο, οπότε σταμάτησε και η πλάκα...

Αύριο θα δοκιμάσω να τον χέσω!

Του σαλονιού


Εντάξει.

Με κάνανε και μπάνιο, μου βάλανε και κάτι σκατοαλοιφές, μου ρίξανε και εβδομήντα λίτρα οινόπνευμα στον αφαλό, και στάνιαρα. Είχε έρθει και μια κυρία εκεί που με αλλάζανε και μου κούναγε μέσα στη μούρη μια κόκκινη αγελάδα που έκανε κριτς κριτς κι έλεγε και κάτι βλακείες τύπου “άχου το, το μωρό μου, το κοριτσάκι μου, το ψυχουλίνι μου...” Τι διάολο; Για βλαμμένη με πέρασε; (άσε να μη βρίσω καλύτερα γιατί μάλλον θα τη φάω στη μάπα, άκουσα τη μαμά κάποια στιγμή να λέει: “κοίτα τι σου ‘φερε η γιαγιά, κοίτα πόσο σ’ αγαπάει η γιαγιά...”, αυτή η “γιαγιά” μάλλον είναι κάτι σαν συγγενής και το βλέπω να μας κατσικώνεται στο σπίτι...)

Μετά με πήγανε στο σαλόνι. Εκεί έχουνε ένα μεγάλο τεράγωνο κουτί, φάτσα κάρτα δίπλα από το τζάκι, που όλοι το κοιτάνε, και έδειχνε κάτι ανθρώπους να κουνιούνται και να μιλάνε, χαμός... Κάποια στιγμή, ήτανε ένας κι άρχισε να φωνάζει, κι οι άλλοι τον κοιτάζανε σα χαμένοι, κι ο μπαμπάς άρχισε να λέει κάτι λέξεις που δεν έχω ξανακούσει, και μετά πέταξε μια παντόφλα σ’ αυτό το κουτί, κι η μαμά του είπε “είσαι με τα καλά σου χριστιανέ μου;” κι ο μπαμπάς είπε “μα δεν τον αντέχω τον πούστη τον Βερύκιο, γαμώ το χαζοκούτι μου μέσα!”. Εγώ δεν κατάλαβα Χριστό φυσικά, αλλά τρόμαξα που είδα αυτήν την τεράστια παντόφλα να περνάει ξυστά από το ρηλάξ μου, κι έβαλα τα κλάματα, και τότε η μαμά νόμισε πως πεινάω, κι έβγαλε το βυζί της και μου το κόλλησε στη μούρη -κόντεψα να σκάσω λέμε- οπότε άφησα μια μεγαλοπρεπή κλανιά, και τότε συμπέρανε σύσσωμη η οικογένεια πως χέστηκα (από τη χαρά μου) και ξαναπήγαμε μέσα, με τις σκατοαλοιφές, τα οινοπνεύματα, την κόκκινη αγελάδα και εκείνη τη κυρία...

ΥΓ.: Μα καλά ρε πούστη μου, μόνο ένα σχόλιο είχα στο προηγούμενο ποστ;

Power On!


Γκουχ, γκουχ...

ΓΚΟΥΧ ΛΕΩ!!!

Ωραία. Και τώρα που έχω την προσοχή σας, παρακαλώ να διαβάσετε προσεκτικά διότι βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι.

Όνομα δεν έχω. Δεν με έχουν βαφτίσει ακόμα. Όταν με βαφτίσουν θα σας το πω (άμα θέλω). Οπότε μπορείτε απλώς να με αποκαλείτε “η κόρη του κ. Spy” ή αλλιώς “Δεσποινίς Spy”. Φωτογραφία μου δεν θα δείτε εδώ μέσα, που να χτυπιέστε στα πλακάκια και στα πατώματα μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς. Ξηγημένα πράγματα. Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μη εν δήμω.

Ο μόνος λόγος που έφτιαξα αυτό εδώ το βλογ, είναι τρεις*:

  1. Προσπαθώ να μπω στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίννες, ως η μικρότερη βλόγερ στο σύμπαν, μπας και γίνω διάσημη και βγάλω κανα φράγκο να δώσω στον μπαμπά μου, που ξόδεψε τις κωλότριχές του για να με σπουδάσει (αν κάποιος έχει βύσμα και στη Σουηδική Ακαδημία για κανα Νόμπελ, ευπρόσδεκτος).
  2. Επειδής ο μπαμπάς μου είναι εξαιρετικά ευγενής άνθρωπος (και ελαφρώς σεμνότυφος), κάποιος πρέπει να τα χώνει από την οικογένεια, και επειδή η μαμά πλένει, μαγειρεύει, σφουγγαρίζει, σιδερώνει, με ταΐζει και με ξεσκατίζει, δε προλαβαίνει η φουκαριάρα, οπότε είπα να αναλάβω εγώ αυτόν τον άχαρο ρόλο.
  3. Θέλω να αποτελέσω παράδειγμα προς αποφυγή! Θα γράφω εδώ πέρα τι μου συμβαίνει στη ζωή μου. Όχι όμως έτσι όπως τα νομίζετε εσείς οι μεγάλοι, που τα βλέπετε όλα ροζ και ζαχαρένια και γλυκούλικα, αλλά έτσι όπως τα βλέπω εγώ [σας έχει πει κανείς ρε παλιο#$%#*=*%$!~# ότι μας αρέσει να μας ζουλάνε τα μάγουλα;;;], μπας και με διαβάσει και κανένα άλλο παιδάκι πριν σκάσει μύτη σ’ αυτόν τον κόσμο, και προλάβει να τη σκαπουλάρει...


Θα ‘θελα να γράψω ένα σκασμό πράγματα ακόμα, αλλά μου είπαν ότι η λογοδιάρροια μειώνει την αναγνωσιμότητα, και επίσης με τραβάει και η μάνα μου για μπάνιο [άσε με ρε παιδάκι μου σου λέω! Καθαρή είμαι!]...

* Όποιος πει καμιά βλακεία γι αυτή την πρόταση να του κολήσει τσιχλόφουσκα στο παπούτσι. Ούτε αριθμητική ξέρω ακόμα, ούτε ορθογραφία!

Εττικετούλες: ,   21 Comments