Lilypie Second Birthday tickers
Παγκόσμια πρεμιέρα


Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι,

σας παρουσιάζουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, και μόνο για περιορισμένο αριθμό θέσεων, ένα σπάνιο ντοκουμέντο, ένα ανυπέρβλητο θέαμα: την αφεντομουτσουνάρα μου εν δράσει!

Το βιδεοτεμάχιο που ακολουθεί, είναι φυσικά προϊόν αναιδέστατου παπαράτσι, αλλά μιας και είμαι μεγάλη ψωνάρα είπα να το ανεβάσω, για να μπορέσετε να θαυμάσετε την νεαρότερη μπλόγκερ στον γαλαξία την ώρα της σκληρής δουλειάς.

Παρακαλώ να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν ότι η ώρα ήταν περασμένη, και ως εκ τούτου ο εικονολήπτης με πέτυχε χωρίς make-up και με τις πυτζάμες.
(ευτυχώς που δεν με πέτυχε και ο μπαμπάς, γιατί δεν θα το γλιτώναμε το ξύλο…)

Εττικετούλες: ,   42 Comments
Η χρονική συνέχεια ως αίτιο και αιτιατό και η αδυναμία αποφυγής της (μπαρδόν;)



Σήμερα έφαγα την πρώτη μου κρέμα!

Αυτάααα…

Θέλετε κι άλλα;
Θέλετε μήπως να σας πω πως ήταν;
Θέλετε;
Εγώ δεν θέλω, αλλά αφού τα θέλει ο κώλος σας…
ΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΗΤΑΝ!
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ!

Μάλιστα κύριε!
Αγνάντευα που λες τη βρόχα που έπιπτε ράιτ θρου (που έλεγε και μια ψυχή), όταν ξαφνικά με πλησιάζει απειλητικά με συνωμοτικό ύφος η μαμά, κι από πίσω… τσουπ! Ακολουθεί κι ο μπαμπάς.
«Ωραία» είπα από μέσα μου (διότι απ’ έξω μου δε μιλάω ακόμα).
«Θα πάμε βόλτα!»

Αμ, δε…
Άλλο ήταν το κόλπο. Παίρνω πόζα που λέτε για αγκαλιά, κι εκεί που έχω τεντωθεί και απλώνω και τα χέρια μου και κάνω και αυτούς τους ναζιάρικους πνιχτούς ήχους (όλα τα κόλπα που ξέρω δηλαδή…) σκάει μύτη μπροστά μου μια πολύχρωμη γαβάθα.
«Τι ‘ν’ τούτου;» ξαναλέω από μέσα μου.
Απ’ έξω μου έχω πάρει ύφος “μην κάνετε καμιά μαλακία, σας έφαγα… θα κλαίω μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες…” αλλά μάταια προφανώς.
Με ταχύτητα ελαφρά χαμηλότερη απ’ αυτήν του φωτός, η μαμά μου περνάει στο λαιμό μια σαλιάρα, στρογγυλοκάθεται δίπλα μου, βουτάει ένα κουτάλι φούξια μέσα στη γαβάθα, και μου το σκάει μες τη μούρη!
Στην αρχή νόμιζα πως θα παίζαμε, αλλά αντί για κούκλες θα είχαμε κουτάλια. «Kinky» σκέφτηκα «αλλά δε βαριέσαι…»

Ε, λοιπόν όχι!
Βαριέσαι και παραβαριέσαι. Και δεν εννοώ από βαρεμάρα. Εννοώ πως παίρνεις το κουλό σου και αρχίζεις και βαράς τον εαυτό σου! Βαριέσαι μόνος σου δηλαδή ρε παιδί μου, πως το λένε; Αυτοτιμωρείσαι.
Διότι κύριε ερωτώ. Ερωτώ λέγω:
Χάθηκε ο κόσμος να μου δίνανε μια ωραιότατη κρέμα καραμελέ;
Μια crème brule;
Μια κρέμα προσώπου;
Μια κρέμα νυκτός ρε αδερφέ;
Όοοοοοχι! Εκεί! Κρέμα από ριζάλευρο!
(θεέ μου θα ξεράσω και μόνο που το σκέφτομαι…)
Μα είναι δυνατόν; Ποιος παπάρας βγάζει αυτές τις συνταγές; Ποιος ηλίθιος ορίζει τη διατροφή των βρεφών; Έχει δοκιμάσει ποτέ ο ίδιος αυτά που προτείνει; Κι αν ναι, ζει ακόμα;

Έχω κι άλλες ερωτήσεις, αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Νομίζω ότι μπήκατε στο πνεύμα. Φυσικά την έφαγα. Όπως τρώνε τις κρέμες τους όλα τα μωρά. Τη μισή εγώ, τη μισή το πάτωμα, την άλλη μισή το φορμάκι μου, και την άλλη μισή η μπλούζα της μαμάς (καλά ρε πούστη μου; πόσα μισά είχε αυτή κρέμα…;)
Αυτός ο βλάκας εν τω μεταξύ, αντί να με σώσει από την καταστροφή, καθότανε και τράβαγε φωτογραφίες. Ψωνάρα… Η κόρη του πέρναγε των παθών της τον τάραχο, κι αυτός εκεί! Η τέχνη πάν’ απ’ όλα!

Τέλος πάντων, δεν μπορώ να γράψω άλλα.
Είμαι σοκαρισμένη.
Ελπίζω να κάνανε την πλάκα τους, και αύριο να μου φέρουνε κανένα κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, γιατί αλλιώς ετοιμαστείτε.
Ξεκινάω να ψάχνω για θετούς γονείς…

Εττικετούλες: ,   48 Comments
Κοσμοχαλασιά



Πω, πω!
Αυτές δεν ήταν διακοπές που έκανα. Ταξίδι ζωής ήταν!
(αν το καλοσκεφτείς πέρασα παραπάνω από τη μισή μου (μέχρι τώρα) ζωή στο χωριό…)
Δεν έκλεισα καλά καλά τους 4 μήνες κι ήμουνα εκεί τους 2,5!

Άσε που έπαθα και πολιτιζμικό σοκ μόλις γύρισα. Στο σαλόνι καθόσαντε ένας τύπος σε ημιάγρια κατάσταση με γένια πολλά, μπάκα, αχτένιστος και βρωμιάρης, με καμιά σαρανταριά κουτάκια μπύρες γύρω γύρω και κουτιά πίτσας ολούθε, που ισχυρίζεται ότι είναι ο πατέρας μου! Τζίσους Κράιστ! Και ήθελε να με φιλήσει κιόλας ο γύφτουλας! Τον έστειλα φυσικά να κάνει πρώτα μπάνιο, να ξυριστεί, να αρωματιστεί και του είπα ότι θα κάνω ορισμένες διαβουλεύσεις (που είναι και της μόδας απ’ ότι έμαθα) πριν τον αναγνωρίσω και επισήμως ως γονέα μου.

Είπα διαβουλεύσεις και τι θυμήθηκα;
Ρε σεις, ο καταλληλότερος που πήγε; Πριν φύγω θυμάμαι που τον έβλεπα στα κανάλια, και χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι, στο έδρανο, στο κεφάλι του Πολύδωρα, όπου έβρισκε. Εχθές τον πετυχαίνω σ’ ένα κανάλι και ήσαντε σα χεζμένος. Τι έπαθε; Κι αυτός ο άλλος που μοιάζει σαν το λαγουδάκι που μου έχει πάρει η θεία Νίτσα (χωρίς μουστάκι), ποιος σκατά είναι; Γιατί τον δείχνουν συνεχώς οι τηλεοράσεις;

Κι επίσης τι σημαίνει “η ΑΕΚ είναι τρεις βαθμούς πάνω από τη ζώνη υποβιβασμού”;
Δεν είναι κανονική ομάδα σαν τις άλλες;
Και που στα τσακίδια πήγε ο Κετσπάγια;

Έχω γεμίσει απορίες, που να πάρει!
Γιατί δεν μου είπε κανείς τι είναι οι εκλογές να πάω να ασκήσω το δικαίωμά μου;
Γιατί έχουνε κολλήσει 8.512 post-it πάνω στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής;
Γιατί ο Αυτιάς δεν είναι στον Alpha;
Γιατί ο Λαζόπουλος ξανάκανε εκπομπή;
Γιατί η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου λέγεται έτσι;
Γιατί η γιαγιά δεν ήρθε μαζί μας κι έμεινε στο σπίτι της στο χωριό;
Γιατί ο μπαμπάς φεύγει συνέχεια και πάει σ’ ένα μαραφέτι που το λένε δουλειά;
Γιατί κάνει κρύο στο μπαλκόνι τα βράδια;
Γιατί έχει γεμίσει σκόνη το μπλογκ μου;
Γιατί δεν μου κάνουν τα καλοκαιρινά μου φορεματάκια;
Γιατί η κούνια μου μου φαίνεται μικρότερη;
Γιατί χαίρεται και χαμογελάει ο κόσμος πατέρα;

Εττικετούλες:   43 Comments
Γ@μ# τα υπουργεία σας!

Ποστ Αυστηρώς ακατάλληλο για ενηλίκους.
Εμπεριέχει βρισιές.
Απαραίτητη η παιδική συναίνεση.




ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΠΑΠΑΡΕΣ!
Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, που μου γαμάτε κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα τον κόσμο μου! Ναι ρε, τον κόσμο ΜΟΥ! Γιατί δικός μου είναι αυτός ο κόσμος, δεν είναι δικός σας. Εσείς τον ξοδέψατε τον χρόνο σας πάνω σ’ αυτόν τον κωλοπλανήτη. Τώρα είναι η δική μου σειρά. Και φροντίζετε συνέχεια, με τη μαλακία που σας δέρνει, με την εγκληματική ανικανότητά σας, με την ηλίθια συναίνεσή σας, με τη σιωπηλή σας απραξία, να μου καταστρέφετε ακόμα κι αυτά τα λίγα ωραία που μου έμειναν για να μεγαλώσω μέσα τους και γύρω τους.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ!
Που μου βρωμίζετε τις πόλεις, που μου μολύνετε τα ποτάμια και τις θάλασσες, που μου καίτε τα δάση, που μου σκοτώνετε τα ζωάκια, που τα καινούργια παιχνίδια που μου φτιάχνετε έχουν πιο πολύ πλαστικό κι από το εργοστάσιο της Tupperware, που με βομβαρδίζετε με αέρια και καυσαέρια, που μου καταστρέφετε ακόμα και την επαρχία, που μου βάζετε πάσο εισόδου σε κάθε φυσική ομορφιά που μου απέμεινε, που μου κρύβετε τον ήλιο και το φεγγάρι με τις αναθυμιάσεις σας, που με βάζετε να πίνω βρώμικο νερό, που με κάνετε πειραματόζωο για τα Έψιλον συντηρητικά σας, που εξαφανίσατε τις γεύσεις από τις τροφές μου, που με φυλακίζετε στα αδιέξοδά σας. Γαμιόληδες!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ!
Σας ευχαριστώ που είσαστε πάντα απόντες και δεν θ’ ακούσετε ποτέ τη φωνή μου. Σας ευχαριστώ μέσα από το μικρό βάθος της μικρής μου καρδιάς για όποιον εφιάλτη μου χαρίζετε κάθε μέρα, και που μου μαθαίνετε με τα υπέροχα εκπαιδευτικά σας συστήματα πως να διαχειριστώ τη σάπια σας κληρονομιά, όταν εσείς δεν θα υπάρχετε και θα καίγεστε στην Κόλαση, αν υπάρχει Θεία Δίκη και αν σας περιμένει κάτι τέτοιο...

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΜΠΑΜΠΑ!
Που σκέφτηκες μόνο τη δική σου ευτυχία πριν με φέρεις σ’ αυτόν τον κόσμο!
Κι όταν δεν μπορούσες να κάνεις πίσω, σ’ ευχαριστώ που έκανες ότι μπορούσες για να μου τον φτιάξεις όσο γίνεται καλύτερο...
ΤΙΠΟΤΑ ΔΗΛΑΔΗ!

Project: Fear Management


Ίσως παρατηρήσατε αγαπητοί μου τηλεθεατές, πως εδώ και μερικές μέρες απουσίασα (επιδεικτικά μπορώ να πω), από το ιστολόγιό μου. Αυτό συνέβη για διάφορους λόγους, τους οποίους σας παραθέτω, για να καταλάβετε τι τραβάω η έρμη:
  1. Είχα μια εκτενή συζήτηση με μια φίλη μου αγελάδα (όπως ίσως ενημερωθήκατε και από εδώ). Με ενημέρωσε για όλα της τα προβλήματα, τις συνθήκες διατροφής και στέγασής της, αλλά και τα γενικότερα περιβαλλοντολογικά προβλήματα του πλανήτη, και φυσικά της ανέπτυξα ενδελεχώς τις θέσεις μου και τους προβληματισμούς μου. Εκείνη είχε μείνει εκστασιασμένη και σταμάτησε να μιλάει, οπότε βρήκα κι εγώ ευκαιρία και της τα είπα όλα. Μα όλα! Ότι δεν είχα πει σε όλη την προηγούμενη ζωή μου, τα είπα τις τελευταίες τρεις ημέρες στην αγελάδα. Και μην ακούσω καμιά βλακεία από κανέναν, ότι πως είναι δυνατόν να μιλάω σε μια κουδουνίστρα, γιατί θα τον πάρει και θα τον σηκώσει! Είναι και παραείναι! Μόνο εκείνη με καταλαβαίνει σ’ αυτό το σπίτι!

  2. Είχα κάτι ψυχολογικά προβλήματα και ήμουνα διαρκώς μέσα στη γκρίνια, την οποία αποφάσισα μετά από ώριμη σκέψη πως δεν ήθελα να μεταφέρω και σ’ αυτόν εδώ τον χώρο. Τα ψυχολογικά αυτά προβλήματα, προέρχονταν κυρίως από το γεγονός ότι δεν έχει γίνει ακόμα καμία συζήτηση στη βουλή για την δωρεάν εκμάθηση ξένων γλωσσών σε βρέφη 0-5 ετών (και έτσι δυσκολεύομαι να κατανοώ τα ξένα sites που επισκέπτομαι για να κάνω chat με γκομενάκια, οπότε αναγκάζομαι να φωνάζω τον μπαμπά για να μου τα μεταφράζει, κι εκείνος μόλις βλέπει τι κάθομαι και χαζεύω παθαίνει 26 απανωτά και παρατεταμένα εγκεφαλικά και η μαμά τον τρέχει στα νοσοκομεία, οπότε εγώ βρίσκω την ευκαιρία και συνεχίζω ανενόχλητη, αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα, κλπ. κλπ.) και αφετέρου ότι με είχαν προβληματίσει τα μάλλα οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού στα φιλικά, αν και στον πρώτο επίσημο αγώνα έδειξε καλά στοιχεία, οπότε θα δούμε τι θα κάνει και σήμερα και τα ξαναλέμε (περιμένω κι αυτήν την μεταγραφή-βόμβα κι έχω πεθάνει στην αγωνία…)

  3. Εδώ είναι τα δύσκολα. Κάπως υπέπεσε στην αντίληψή μου, ότι την Παρασκευή ετοιμάζονται να με πάνε στην παιδίατρο για τα πρώτα μου εμβόλια!!! Δεν θυμάμαι πως. Μάλλον κρυφάκουγα (ενώ έκανα πως κοιμόμουν) τη μαμά και τον μπαμπά που το συζητούσαν τις προάλλες. Αυτό που θυμάμαι είναι πως με έλουσε κρύος ιδρώτας, αλλά αμέσως μετά με έλουσε η μαμά και μου ‘φυγε… Το ίδιο βράδυ φυσικά δεν κοιμήθηκα καθόλου. Εικόνες τρομακτικές στριφογυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου (βλέπετε ήμουν επηρεασμένη από τις περιγραφές άλλων συνομίληκών μου, που μου έλεγαν πως ο γιατρός είναι τεράστιος χοντρός τύπος με μουστάκι, που κρατάει μια θεόρατη βελόνα, σου βαράει το κωλαράκι, και μετά χωρίς να το καταλάβεις σου κάνει μια… Τσακ! Και σου την χώνει όλη μέσα!!) Καλά, έτσι και δω α) την δικιά μου παιδίατρο με μουστάκι, και β) να μου χώνει οτιδήποτε, μα οτιδήποτε, στο κωλαράκι μου, θα της χέσω το καινούργιο της φουστάνι, σας το λέω! Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι έχω σχετική έλλειψη χρόνου αυτές τις μέρες, διότι κάνω κάποιες ασκήσεις γιόγκα για χαλάρωση εν όψει του τρομερού γεγονότος, αλλά μιλάω και καμιά δεκαριά ώρες την ημέρα στο τηλέφωνο, σε μια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης για “βρέφη σε καθεστώς τρόμου”, όπου έχω βρει έναν ωραίο τυπάκο, που τα λέει μια χαρά και έχει και ωραία αισθησιακή φωνή, και άμα μεγαλώσω θα τον παντρευτώ, αν φυσικά έχω επιζήσει από την εμπειρία της Παρασκευής, πράγμα που θα καταλάβετε από το αν θα υπάρξει επόμενο ποστ στο ταλαίπωρο ετούτο βλογ.


Αυτά! Βαρέθηκα τώρα... Πάω να θηλάσω.

Τσίου!

Πω, πω... γκομενάκια...!



Αλλά ρε παιδάκι μου, έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας!

(δε βαριέσαι, μπορεί τελικά να μ' αρέσουν οι ώριμοι άντρες...)

Χι, χι, χι...

Εττικετούλες: ,   40 Comments
Αυτοδιοίκηση my ass...



Ε, λοιπόν, αυτή η κατάσταση μου έχει κάνει τα νεύρα κορδέλες.

Έχω το πιο high-tech καρότσι στον Γαλαξία (όχι το σούπερ-μάρκετ), αλλά παρ’ όλα αυτά όποτε γυρνάω από βόλτα χρειάζομαι τουλάχιστον μισή ώρα να συνέλθω από το κούνημα. Και να φανταστείτε ότι χλαπακιάζω και πέντε-έξι δραμαμίνες πριν ξεκινήσουμε. Προφανώς ο Δήμαρχος της γειτονιάς εδώ κάνει συλλογή από λακκούβες, δεν εξηγείται αλλιώς. Είναι και η μάνα μου λίγο “γκάου”, πιάνει και την πάρλα με τον μπαμπά, ε, πάει, θα τα χαλάσουμε τα αμορτισέρ.
Σήμερα σημαδέψαμε μια μεγάλη. And guess what: την πετύχαμε! Αν δεν φόραγα κι αυτήν την αεροδιαστημική ζώνη ασφαλείας θα είχα γίνει το πρώτο μωρό εδάφους-αέρος στον πλανήτη.

Αμ, το άλλο; Είχε ο μπαμπάς τη φαεινή ιδέα να πάμε μια βόλτα κι από το κολυμβητήριο στο παρακάτω τετράγωνο. Δε λέω… βολικό, αλλά σε καμιά δεκαριά χρόνια που θα μπορώ να πηγαίνω με τα πόδια. Προς το παρόν διαπιστώσαμε οικογενειακώς πως για να μπούμε μέσα έπρεπε να ανέβουμε χίλια οχτακόσια πενηνταδώδεκα σκαλοπάτια. Μα που πας ρε Καραμήτρο; Ούτε μια ράμπα; Ένα μαδέρι οικοδομής; Κάτι; Κι οι ανάπηροι δηλαδή πως θα μπαίνουν μέσα; Θα κάνουν άλμα επί κοντώ; Άει σιχτίρ για τοπική αυτοδιοίκηση (με κάνουνε και βρίζω και θα μου μείνει κανα κουσούρι…)

Το κορυφαίο δε, ήταν όταν περάσαμε δίπλα από έναν καινούργιο βρεφονηπιακό σταθμό που μόλις τελείωσε. Υπέρτατο! Ένα τετράγωνο μπετόν “πράγμα” μπορδοροδοκόκκινο με κάτι γαλάζιες και ροζ πιτσιλιές, maximum 150 τετραγωνικά, άντε κι άλλα εκατό κήπος. Και την ώρα που στρίβουμε την βλέπω. Την ταμπέλα. “Προϋπολογισμός Έργου: 984.000 ευρώ”. Τους μουντζώνεις ή δεν τους μουντζώνεις; Άμα έκανε αυτό κοντά ένα εκατομμύριο ευρώ, τότε το σπίτι μας κάνει τέσσερα (εκατομμύρια). Να το πουλήσουμε, να χτίσουμε δυο-τρεις τέτοιους, να βγάλουμε και κανα φράγκο να το επενδύσουμε σε δομημένα ομόλογα!

Προφανώς δεν άντεξα άλλο και άρχισα τα “Ουάαα, ουάαα…” οπότε και αποφασίστηκε παμψηφεί να επιστρέψουμε. Από ένα ανοιχτό παράθυρο ακουγόταν ένας τύπος που έβγαζε τα απωθημένα του πάνω σε μία ταλαίπωρη ντραμς προσπαθώντας εντελώς αποτυχημένα να μιμηθεί τον Τουλιάτο, λίγο πιο κει ο άλλος είχε φυτέψει περικοκλάδες στο πεζοδρόμιο, που από την πολλή φροντίδα είχαν καταλάβει και το μισό οδόστρωμα (μέγιστου πλάτους 1,5 μέτρου, ότι πρέπει για να παρκάρουν νταλίκες), ο άλλος είχε δέσει τον σκύλο του σ’ ένα χωράφι μόνο του και ο καημένος ήταν στα όρια της παράκρουσης, ο χασάπης είχε πλύνει όλο του το μαγαζί (μαζί με τα πέντε γειτονικά του) και για να περάσουμε κάναμε κανόε-καγιάκ επί ασφάλτου, και φυσικά βγάλανε από τη γωνία και τους μπλε κάδους ανακύκλωσης, μιας και οι κάφροι της γειτονιάς πήγαιναν και πέταγαν μέσα ότι έβρισκαν πρόχειρο, αποφάγια, μαξιλάρια καναπέδων, σερβιέτες, βιντεοκασέτες, ότι να ‘ναι!

Και μετά μου λέτε να μη βρίζω…

Πότε έχουμε Δημοτικές Εκλογές γαμώ την κουδουνίστρα μου μέσα;

Γκαρνταρόμπα

Έκανα μια λίστα με ρούχα που θέλω, μπας και φιλοτιμηθούνε και πάνε να μου ψωνίσουνε τίποτα, γιατί εγώ δεν ξέρω ποιές συγκοινωνίες παίρνεις για Γλυφάδα ή Κηφισιά, και θα καταλήξω σε τίποτα νταμάρια στο Λαύριο, έτσι και πάρω πρωτοβουλία. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:


1) Φορεματάκι Dior, ειδικό για να μη σε πιάνει το μάτι.
Κάνει και για όσους έχουν αχρωματοψία.





2) Ουάου! After beach φανελάκι DKNY. Πάταγος!


3) DKNY τουαλέτα ΚΑΙ για τον χορό των αποφοίτων του κολλεγίου.





4) Ολόσωμο φορεματάκι Ed Hardy, ότι πρέπει για Live της Lady Gaga.






5) Κι ένα φολκλόρ τεμάχιον Essential Girls, στην περίπτωση που πάω στο "Αγρότης μόνος ψάχνει..."





6) Φουστίτσα FENDI για την παραλία. Για να μη χαζεύουν τα λιγούρια το τάνγκα μαγιό μου και το κωλαράκι μου.





7) Κι ένα ελαφρώς σέξυ τεμάχιον Frankie & Daisy, στην περίπτωση που πιάσω δουλειά ως λουλουδού στα μπουζούκια.






8) Υπερπαραγωγή! Τουαλέτα Jottum. Άμα θέλει να με βγάλει έξω κανένας πλούσιος. Για να κάνει εντύπωση μέσα στην Ζ4 ή στην SLK.








9) Αυτό δεν ξέρω ακόμα αν το θέλω.
(μπορεί να το πάρω για κανένα rock club στην Αντίπαρο)








10) Φορεματάκι Coco Bonbons με γήινα χρώματα παραλλαγής.
Μου είπαν πως είναι trendy.








11) Καταπληκτικό τεμάχιο Marc Jacobs για το επόμενο Rockwave που θα πάω σίγουρα.











12) Αυτό θα το λατρέψει η μαμά. Miss Sixty και ξερό ψωμί! Άμα δεν έχει στο νούμερό μου θα την αφήσω να το φοράει μέχρι να μεγαλώσω.











13) Sister Sam ζέρσεϋ. Στην περίπτωση που βρούμε κανέναν γκόμενο της προκοπής και θέλουμε κάτι άνετο που να... βγαίνει εύκολα.




14) Παπουτσάκι Adidas για τρέξιμο στο Central Park.






15) Μποτάκι Diesel. Δεν είναι τρέλλα;
(προβλέπω και για τον χειμώνα)


Αυτά τα λίγα θέλω προς το παρόν, διότι είμαι και οικονομικός τύπος και δεν θέλω να τους ξοδεύω καλοκαιριάτικα... (Καίμε και παραπάνω air-condition και θα μας έρθει η ΔΕΗ κανένα χιλιάρικο ευρώ, οπότε πάλι θα τον τρέχουμε τον μπαμπά...)

Εττικετούλες: ,   33 Comments
Βρουμ, Βρουμ...

Έπαθα πλάκα σήμερα! Εκεί που καθόμουνα στον καναπέ και έκλαιγα με την ησυχία μου που λέτε, ακούω τον μπαμπά να ανεβαίνει από τις σκάλες και μετά από λίγο ακούω ένα “ντουπ”. Αμέσως μετά ακούω “χριτς, χρατς, ζζζζννν, τσκτσκτσκ...”
Φυσικά δεν μπορούσα να δω τίποτα διότι όπως προείπα ήμουνα στον καναπέ, κι όταν λέμε στον καναπέ δεν εννοούμε ότι έπινα μπύρες και κάπνιζα βλέποντας μπάλα στην τηλεόραση. Ξάπλα ήμουνα πάνω σε ένα σεντονάκι, το οποίο ήτανε πάνω σε ένα κουβερτάκι, το οποίο ήτανε πάνω σε ένα σελτεδάκι, το οποίο... κλπ. Έτσι, για ό,τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη του καναπέ είχα μόνο ηχητική κάλυψη.

Η ηχητική πανδαισία συνεχίστηκε με δυο-τρία “κλικ, κλακ” και ολοκληρώθηκε με ένα μεγαλοπρεπές “Αχά!” που είπε ο μπαμπάς. Αμέσως φώναξε την μαμά και καθόσαντε κι οι δυο σα βλάκες, χωρίς εμένα, και κοιτάζανε σα χαζοί κάτι και λέγανε: “Φοβερό”, “Καλά είναι πανέμορφο!”, “Και αυτό πως το έβαλες;”, “Ε, τώρα... Αφού είμαι εξπέρ”, και άλλα τέτοια και χαριεντίζονταν κανα δεκάλεπτο.
Έπρεπε να πλαντάξω στο κλάμα και να κοντέψω να πέσω από τον καναπέ για να φιλοτιμηθούν να με πάρουν αγκαλιά.

Και τότε συνέβη.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, αντίκρυσα ΑΥΤΟ:
V
V
V
V
V
V
V



Περιτό να αναφέρουμε πως έπαθα γκαγκάου.
Πριν προλάβει να κάνει τίποτα ο μπαμπάς, η μαμά το είχε αρπάξει και έκοβε βόλτες μέσα στο σαλόνι. “Τι κάνεις παιδί μου εκεί με το καρότσι”, “Τεστ ντράιβ”, “Είσαι με τα καλά σου;;; Φερ’ το εδώ να βάλουμε μέσα το παιδί!”

Ώπα! Εγώ ήμουν αυτή. Άρα;

Ε, πριν προλάβω να αναρωτηθώ με την ησυχία μου σαν άνθρωπος, με βάζει ο μπαμπάς μέσα, μου σφηνώνει το κεφάλι σε ένα #%$@&)$=μαξιλαράκι (ο Θεός να το κάνει...) που είχε μέσα, και αρχίζει και με δένει. Με δένει από πάνω, από κάτω, απ’ τα πλάγια, βάμος αλά πλάγια, ούτε τρόφιμος φρενοκομείου να ήμουνα. Ήμαρτον!
Αφού λοιπόν με ακινητοποίησε πλήρως, ανοίγει η μεγάλη ξύλινη πόρτα του σπιτιού, με τσουλάνε έξω πάνω σε αυτό το ουάου όχημα, και τι βλέπω; Αφού μια ψιλοτύφλωση την έπαθα πρώτα, μιας και με βγάλανε χωρίς γυαλιά ηλίου έξω, αντικρίζω για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό:
V
V
V
V
V
V
V



Σοκ και Δέος!
(αργότερα το απόγευμα που μπήκα στη Wikipedia, έμαθα πως αυτό λέγεται ήλιος και ουρανός)
Εκείνη τη στιγμή όμως ήμουν τόσο συγκλονισμένη, που το μόνο που κατάφερα να κάνω, ήταν να κοιμηθώ. Κατά τη διάρκεια του ύπνου μου δεν ξέρω τι συνέβη, ούτε πόση ώρα κράτησε. Αυτό που θυμάμαι, είναι πως όταν ξύπνησα: α) μύριζε σουβλάκια, β) ήμουνα κάτω από ένα δέντρο, και γ) μπροστά στη μούρη ήτανε μια χοντρή που μου έκανε γόυτσου-γούτσου κι έλεγε διάφορες ευχές στον μπαμπά του τύπου “να σας ζήσει”, και “να τη δείτε νυφούλα” (να θυμηθώ να κοιτάξω τι σημαίνει “νυφούλα”), και άλλα τέτοια. Ο μπαμπάς ήταν ακουμπισμένος στον κορμό ενός δέντρου δίπλα και έτρωγε το σουβλάκι του μουρμουρίζοντας “Ευχαριστώ πολύ, και στα δικά σας” κλπ.

Ευτυχώς μετά από πέντε λεπτά εμφανίστηκε και η μαμά, με ένα άλλο αυτοκινητάκι, εντελώς ξενερουά, που μέσα είχε πατάτες, ντομάτες, κρεμύδια, ραδίκια, βρούβες, δύο πεπόνια και οχτώ γερμάδες, και τότε συνειδοτοποίησα την ωμή πραγματικότητα: Οι απαράδεκτοι, με βγάλανε για την πρώτη βόλτα της ζωής μου, και ΠΟΥ με πήγανε; Ε;
Ε;

Ε;

ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ!!!

Ναι κυρίες και κύριοι. Στη λαϊκή! Αν είναι δυνατόν;
Άρχισα να γνωρίζω τη πραγματική ζωή, δίπλα απο τύπους που φωνάζανε “Έλα μαντάμ να πάρεις λεμόνια! Ολόφρεσκα! Από το μποστάνι τα κόψαμε πριν λίγο...” και κάτι βρωμύλους που πουλάγανε χαλιά και κιλίμια και καπνίζανε και πίνανε καφέδες, διότι είχανε αναδουλειές. Μάλιστα!

Αντί να με πάνε σε κανένα Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, σε καμιά Όπερα, σε κανένα πάρκο με άλλα παιδάκια, στη θάλσσα βρε αδερφέ, οι αθεόφοβοι με πήγανε στη λαϊκή! Κι όχι μόνο αυτό αλλά στο γυρισμό τραβάγανε και βίντεο και ήσαντε κατουρημένοι από τη χαρά τους που εγώ δεν έκλαιγα, και δεν είχα κατουρήσει και κανέναν στη μούρη, και δεν είχα αρχίσει και τα μπινελίκια... Ακούς;

Τους σκοτώνεις ή δεν τους σκοτώνεις;
(την τύχη μου μέσα...)

E.Δ.Ε.Ψ.Α.Π.Α.Σ.Κ.

Τσουρέκια...

...τους τα έχω κάνει.

Είναι εδώ και λίγες μέρες που παρατήρησα πως ο μπαμπάς δεν κοιμάται ακριβώς όπως κάνουν οι φυιολογικοί παραδείγματος χάριν άνθρωποι. Δηλαδή ξυπνάω ας πούμε στις 4 τα χαράματα να φάω και ο μπαμπάς είναι στο λάπτοπ και όλο κάτι γράφει. Άλλες φορές κοιτάζει φωτογραφίες με κάποιες γυμνές κυρίες που δεν τις ξέρω, άλλες φορές ζωγραφίζει μουστάκια και γένια στις φωτογραφίες της μαμάς, άλλοτε πετάει βελάκια σε έναν στόχο με τη φωτογραφία του κυρ-Θανάση του γείτονα απέναντι, κλπ.

Εμένα ο μπαμπάς είναι το έιδωλό μου, οπότε αποφάσισα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμένα το βιολογικό μου ρολόι είναι ακόμα “under construction” που λένε και στο internet, οπότε μάλλον έχω ψιλοαστοχήσει στις ώρες που πρέπει να κοιμάμαι και αυτές που πρέπει να είμαι ξύπνια. Κι επειδή χέστηκα κιόλας (με το συμπάθειο, ε;) αποφάσισα να είμαι ξύπνια όποτε μου κατέβει.

Θα μου πείτε: “σιγά το πρόβλημα! όλα τα παιδάκια έτσι είναι”. Επίσης χέστηκα. Τώρα μιλάμε για μένα! Οπότε το ένα και μοναδικό υπέρτατο όπλο που έχω προς το παρόν και λέγεται “E.Δ.Ε.Ψ.Α.Π.Α.Σ.Κ.” (Εκωφαντικά Δυνατό και Εκνευριστικά Ψεύτικο Αλλά Παρόλα Αυτά Σπαρακτικό Κλάμα) μπαίνει σε λειτουργία κυρίως τις μεσημεριανές και απογευματινές ώρες, αλλά επειδή όπως είπαμε το ρολόι μου κλπ. κλπ. καμιά φορά φορτσάρω και τα βράδυα, τα ξημερώματα, τα πρωινά, ότι να ‘ναι... Χι, χι...

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι πως ο εχθρός έχει καταστρώσει ήδη σχέδιο έκτακτων καταστροφών, το οποίο (αφού υπέκλεψα τα αρχεία της μαμάς με το κωδικό όνομα: “Βρεφική ανάπτυξη: Πως να μην πάθετε παράκρουση!”) αποτελείται από 3 κύριες αμυντικο-επιθετικές πράξεις:

  • Δεν σε παίρνω αγκαλιά όλη τη μέρα, που να φέρεις και τις φίλες σου και να κλαίτε όλες μαζί...
  • Δεν σου δίνω πιπίλα, διότι πιστεύω ακράδανατα στον “Αποκλειστικό Μητρικό Θηλασμό” (και καλά κάνω!)
  • Στο ρηλάξ θα σε βάζω για πέντε λεπτά μόνο, μέχρι να σου στρώσω το κρεβάτι. Αν την βρίσκεις εκεί, να κάνεις υπομονή κανά δυο μήνες ακόμα και θα ‘ναι όλο δικό σου!
Οπότε τι κάνω;
Χα!
Βρίσκω το πιο αδύνατο σημείο του αντιπάλου, το οποίο μετά από ενδελεχείς μελέτες και κατασκοπεία ανακάλυψα πως είναι ο μπαμπάς. Έτσι με το που θα μου τη βιδώσει, ενεργοποιώ το ΕΔΕΨΑΠΑΣΚ στρέφοντάς το κατευθείαν πάνω στον μπαμπά. Εκείνος είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, και επίσης πολύ ξεχασιάρης. Αυτό σημαίνει σε απλά μωρουδίστικα, πως ότι θεωρίες περί σκληρής στάσης “για να μην κακομάθει το παιδί” κλπ. είχε λίγο καιρό πριν, τις έχει πάρει όλες ο διάολος, κι έτσι μετά το πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο έως δεκάλεπτο τα τείχη πέφτουν και ο μπαμπάς με παίρνει αγκαλιά. Η μαμά παίρνει τον μπαμπά από πίσω κυνηγώντας τον με ένα τηγάνι, κι έτσι διασκεδάζουμε πολύ στο σπίτι.

Για να το κάνουμε ακόμα πιο ενδιαφέρον (για μένα εννοείται), δεν αρκούμαι σε μια οποιαδήποτε αγκαλιά. Όοοοοχι...! Είμαι εκλεκτική εγώ κυρίες και κύριοι. Θέλω αυτήν την αγκαλιά που με βάζει στον ώμο του και μου χαϊδεύει την πλατούλα, και επίσης επιβάλλεται να περπατάει κιόλας. Έτσι και κάνει πως κάθεται ακίνητος σε ένα σημείο, αρχίζω ήπια την αντεπίθεση με μερικά “ουάαα, ουάαα...” κι αν είναι απασχολημένος και βλέπει μπάλα ας πούμε, βάζω το ΕΔΕΨΑΠΑΣΚ στην maximum ένταση και όλα επανέρχονατι στις προηγούμενες φυσιολογικές συνθήκες.

Έχω παρατηρήσει πως στη διάρκεια αυτών των εχθροπραξιών η μαμά σκίζει όλα της τα πτυχία και όλους τους Οδηγούς Βρεφανάπτυξης, αλλά ως γνωστόν: ΧΕΣΤΗΚΑ! Να τα εφαρμόσει στο επόμενο παιδί...

Χι, χι, χι...

Εττικετούλες: ,   48 Comments
Οι κολικοί: Ωραία εφεύρεση!



- {εγώ}: Ουάααα!!! Ουάααα! [μετάφραση: Εϊ! Ψιτ! Χωριό!]
- {μαμά}: Το παιδί!
- {μπαμπάς}: Καλά ρε πουλάκι μου, μην κάνεις έτσι...
- Μα δεν το ακούς πως τσιρίζει;
- Ναι, αλλά μην κάνεις σαν υστερική! Κολικοί θα είναι.
- Ουάααα! Γκ, γκ... γκ... [μετ.: Έλα ρε μεγάλε! Μόνος σου το σκέφτηκες όλο αυτό;]
- Τι θα κάνουμε;
- Ώχου ρε γυναίκα... Θα το πάρουμε αγκαλιά. Αυτό θα κάνουμε.
- Γκ, γκ... γλγλγλ, ααα... [μετ.: Αγκαλιά, ε; Ωραίο ακούγεται...]
- Κοριτσάκι μου! Κουτσουνίτσα μου! Τι είναι καλό μου;
- Ουάαααααααα! [μετ.: Μας δουλεύεις ρε φίλε; Ερώτηση είναι αυτή;]
- Έλα μωρό μου... μην κάνεις έτσι...
- Αααααα... γκχχχ... [μετ.: Άσε μας ρε μάνα κι εσύ! Πως θες να κάνω δηλαδή; Να τραγουδήσω καμιά άρια;]
- Τι είναι μικρό μου; τι είναι κουκλί μου; Τι θέλεις; Ε;
- Φφφρρ γκγκλγκλ... [μετ.: Ένα σάντουιτς με τυρί, ζαμπόν, λουκάνικο, ντομάτα και τυροσαλάτα... (βλαμμένε!)]
- Θέλεις να σε πάρει ο μπαμπάκας αγκαλίτσα;
- Αγκλλ... ααα... γκλ... [μετ.: Όχι, θέλω να με πάρει ο κυρ-Θανάσης απέναντι...]
- Έλα εδώ μικρό μου... έλα εδώ...
- Χγκγκμμμφφφ... [μετ.: Θα με πιάσεις ή να ‘ρθω περπατώντας;]
- Ωπαλάκια...
- Μμμμμφφ... [μετ.: Χμμμ... δεν είναι κι άσχημα εδώ...]
- Είδες;
- Τι να δω;
- Μόλις την πήρε ο πατέρας της αγκαλιά, σταμάτησε το κορίτσι μου!
- Α, ρε βλήμμα...
- Μμμμ... [μετ.: Μάνα, εδώ συμφωνούμε]
- Βλήμμα-ξεβλήμμα, αυτό χρειάζεται στους κολικούς. Αγκαλίτσα, να κρατάς την κοιλίτσα της ζεστή και να τη χαϊδεύεις στην πλάτη.
- Τι είπες ρε επιστήμονα της παιδιατρικής;
- Ααααα!!! [μετ.: Σκάσε ρε μάνα! Άσ’τον άνθρωπο να το πιστεύει!]
- Ε, άμα σου λέω. Ξέρω εγώ!
- Ε, βέβαια... Τόσα παιδιά έχεις μεγαλώσει...
- [Μπα! Έχω αδέρφια;]

................................................

- Να την αφήσω λες τώρα;
- Δική σου κόρη είναι, κάνε ότι θες. Νομπελίστα της βρεφοκομίας...
- [Τι λέτε ρε παιδιά; Με δουλεύετε; Ούτε μισή ώρα δεν πέρασε...] ΟΥΑΑΑΑΑΑ!!!!
-
Παναγία μου!
- Μην κάνεις έτσι σου έχω πει! Με τρομάζεις!
- Μα δεν την ακούς κλάμα που βγάζει; Προφανώς δεν έχει ηρεμήσει ακόμα.
- Ε, καλά ντε! Θα την κρατήσω κι άλλο αγκαλιά.
- [Α γειά σου!] Γκ, γκ, γκλλλ...
- Εντάξει κοριτσάκι μου; Δεν πονάς τώρα, ε;
- Μμμμμ, γλγλγλγλ... [μετ.: Κάτσε να φορέσω το μικρόφωνο και να το συζητήσουμε...]
- Έεεεετσι μπράβο... Ωωω, ωωω, ωωω...
- Ιιιιι... γλλγλγλ... [μετ.: Έτσι μπράβο, έτσι μπράβο, για συνέχισε...]
- Πάντως μωρό μου, το καλό ξέρεις ποιό είναι;
- Ποιό;
- Η γιατρός είπε πως σε κανα μήνα το πολύ θα έχουν σταματήσει οι κολικοί.
- [Όχι ρε πούστη μου!!!] ΟΥΑΑΑΑ!!!! ΟΥΑΑΑΑΑ!!!!!!

Σήμερα κατούρησα τον μπαμπά!



Πλάκα είχε.
Ξυπνάω που λέτε κάποια στιγμή, κι αρχίζω το γνωστό παραμύθι. Ουά ουά και τέτοια. Γνωστά κόλπα... Η μαμά κάπου ήτανε και δε μπορούσε να έρθει, και τότε ο γενναίος και αγέρωχος πατέρας αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Τελικά πήρε τ’ αρχίδια μου! Χι, χι, χι...

Με βάζει λοιπόν στην αλλαξιέρα, με γδύνει, μου βγάζει την πάνα, ευωδιάζει το δωμάτιο και κάνει μια γκριμάτσα ξινίλας μαζί μ’ ένα “πφφφφ...”. E, μου τη βαράει και μένα, κι εκεί που καθόταν και με κοίταζε αμολάω μια κλανιά, και μου φεύγουν και λίγα τσίσα. Ο μπαμπάς κάνει “αχού το μωρό μου, έκανε τσισάκια, γκίλι γκίλι…” κι άλλες τέτοιες αηδίες, μ’ αρπάζει μ’ αυτόν τον τρόπο που του είχε δείξει μια μαλάκω μαία στο μαιευτήριο και με βάζει κάτω από το νιπτήρα. Αυτό σε γενικές γραμμές δεν είναι και πολύ κακό, αρκεί να μη σε κρατάνε σαν κοτόπουλο...

Ε, κάποια στιγμή τελειώνουμε, με σκουπίζει, με ξαναβάζει στην αλλαξιέρα, αλλά αυτή τη φορά χωρίς τα “γκίλι, γκίλι” και τις αηδίες. Αρχίζει και με ντύνει, ψάχνει να βρει τις πάνες, βλέπει ότι το φορμάκι μου είναι λερωμένο, αρχίζει κάτι γαλλικά, και κάτι κέρατα βερνικωμένα, και κάτι για τη μάνα μου, μου τη βιδώνει και μένα που λέτε, κι έτσι όπως ήταν σκυμμένος πάνω μου προσπαθώντας να μου φορέσει το δεξί μανίκι, του αμολάω μία στη μούρη... Χα, χα, χα! Έπρεπε να τον βλέπατε!!! Είχε μείνει εκεί σα χάνος και με κοίταζε! Τον κατουρούσα τουλάχιστον 40 δευτερόλεπτα (ρε πούστη μου, που ήταν όλα αυτά τα τσίσα;). Χα, χα, χα!

Τσιμουδιά δεν έβγαλε όμως. Παρόλο που τα ‘κανα όλα χάλια, και το φορμάκι μου, και τις κάλτσες, και την πάνα, και το σελτεδάκι (μα λέξη είναι τώρα αυτή; άκου σελτεδάκι...) και το έπιπλο, δε θύμωσε. Α, όλα κι όλα! Είναι καλός εμένα ο μπαμπάς μου. Φώναξε τη γιαγιά να αναλάβει και κείνος πήγε στο μπαλκόνι να κάνει τσιγάρο, οπότε σταμάτησε και η πλάκα...

Αύριο θα δοκιμάσω να τον χέσω!

Του σαλονιού


Εντάξει.

Με κάνανε και μπάνιο, μου βάλανε και κάτι σκατοαλοιφές, μου ρίξανε και εβδομήντα λίτρα οινόπνευμα στον αφαλό, και στάνιαρα. Είχε έρθει και μια κυρία εκεί που με αλλάζανε και μου κούναγε μέσα στη μούρη μια κόκκινη αγελάδα που έκανε κριτς κριτς κι έλεγε και κάτι βλακείες τύπου “άχου το, το μωρό μου, το κοριτσάκι μου, το ψυχουλίνι μου...” Τι διάολο; Για βλαμμένη με πέρασε; (άσε να μη βρίσω καλύτερα γιατί μάλλον θα τη φάω στη μάπα, άκουσα τη μαμά κάποια στιγμή να λέει: “κοίτα τι σου ‘φερε η γιαγιά, κοίτα πόσο σ’ αγαπάει η γιαγιά...”, αυτή η “γιαγιά” μάλλον είναι κάτι σαν συγγενής και το βλέπω να μας κατσικώνεται στο σπίτι...)

Μετά με πήγανε στο σαλόνι. Εκεί έχουνε ένα μεγάλο τεράγωνο κουτί, φάτσα κάρτα δίπλα από το τζάκι, που όλοι το κοιτάνε, και έδειχνε κάτι ανθρώπους να κουνιούνται και να μιλάνε, χαμός... Κάποια στιγμή, ήτανε ένας κι άρχισε να φωνάζει, κι οι άλλοι τον κοιτάζανε σα χαμένοι, κι ο μπαμπάς άρχισε να λέει κάτι λέξεις που δεν έχω ξανακούσει, και μετά πέταξε μια παντόφλα σ’ αυτό το κουτί, κι η μαμά του είπε “είσαι με τα καλά σου χριστιανέ μου;” κι ο μπαμπάς είπε “μα δεν τον αντέχω τον πούστη τον Βερύκιο, γαμώ το χαζοκούτι μου μέσα!”. Εγώ δεν κατάλαβα Χριστό φυσικά, αλλά τρόμαξα που είδα αυτήν την τεράστια παντόφλα να περνάει ξυστά από το ρηλάξ μου, κι έβαλα τα κλάματα, και τότε η μαμά νόμισε πως πεινάω, κι έβγαλε το βυζί της και μου το κόλλησε στη μούρη -κόντεψα να σκάσω λέμε- οπότε άφησα μια μεγαλοπρεπή κλανιά, και τότε συμπέρανε σύσσωμη η οικογένεια πως χέστηκα (από τη χαρά μου) και ξαναπήγαμε μέσα, με τις σκατοαλοιφές, τα οινοπνεύματα, την κόκκινη αγελάδα και εκείνη τη κυρία...

ΥΓ.: Μα καλά ρε πούστη μου, μόνο ένα σχόλιο είχα στο προηγούμενο ποστ;

Power On!


Γκουχ, γκουχ...

ΓΚΟΥΧ ΛΕΩ!!!

Ωραία. Και τώρα που έχω την προσοχή σας, παρακαλώ να διαβάσετε προσεκτικά διότι βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι.

Όνομα δεν έχω. Δεν με έχουν βαφτίσει ακόμα. Όταν με βαφτίσουν θα σας το πω (άμα θέλω). Οπότε μπορείτε απλώς να με αποκαλείτε “η κόρη του κ. Spy” ή αλλιώς “Δεσποινίς Spy”. Φωτογραφία μου δεν θα δείτε εδώ μέσα, που να χτυπιέστε στα πλακάκια και στα πατώματα μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς. Ξηγημένα πράγματα. Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μη εν δήμω.

Ο μόνος λόγος που έφτιαξα αυτό εδώ το βλογ, είναι τρεις*:

  1. Προσπαθώ να μπω στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίννες, ως η μικρότερη βλόγερ στο σύμπαν, μπας και γίνω διάσημη και βγάλω κανα φράγκο να δώσω στον μπαμπά μου, που ξόδεψε τις κωλότριχές του για να με σπουδάσει (αν κάποιος έχει βύσμα και στη Σουηδική Ακαδημία για κανα Νόμπελ, ευπρόσδεκτος).
  2. Επειδής ο μπαμπάς μου είναι εξαιρετικά ευγενής άνθρωπος (και ελαφρώς σεμνότυφος), κάποιος πρέπει να τα χώνει από την οικογένεια, και επειδή η μαμά πλένει, μαγειρεύει, σφουγγαρίζει, σιδερώνει, με ταΐζει και με ξεσκατίζει, δε προλαβαίνει η φουκαριάρα, οπότε είπα να αναλάβω εγώ αυτόν τον άχαρο ρόλο.
  3. Θέλω να αποτελέσω παράδειγμα προς αποφυγή! Θα γράφω εδώ πέρα τι μου συμβαίνει στη ζωή μου. Όχι όμως έτσι όπως τα νομίζετε εσείς οι μεγάλοι, που τα βλέπετε όλα ροζ και ζαχαρένια και γλυκούλικα, αλλά έτσι όπως τα βλέπω εγώ [σας έχει πει κανείς ρε παλιο#$%#*=*%$!~# ότι μας αρέσει να μας ζουλάνε τα μάγουλα;;;], μπας και με διαβάσει και κανένα άλλο παιδάκι πριν σκάσει μύτη σ’ αυτόν τον κόσμο, και προλάβει να τη σκαπουλάρει...


Θα ‘θελα να γράψω ένα σκασμό πράγματα ακόμα, αλλά μου είπαν ότι η λογοδιάρροια μειώνει την αναγνωσιμότητα, και επίσης με τραβάει και η μάνα μου για μπάνιο [άσε με ρε παιδάκι μου σου λέω! Καθαρή είμαι!]...

* Όποιος πει καμιά βλακεία γι αυτή την πρόταση να του κολήσει τσιχλόφουσκα στο παπούτσι. Ούτε αριθμητική ξέρω ακόμα, ούτε ορθογραφία!

Εττικετούλες: ,   21 Comments